Geo-engineering: hoe Harvard denkt dat dit een oplossing is voor de klimaathoax

Erik H. Jansen

Zelfs wanneer ik er niet naar zoek, komt het onderwerp ‘geo-engineering’ steeds maar weer op mijn pad. Zo ook toen ik werd getriggerd door een insane anti-Trump artikel op de Harvard Political Review, kwam ik daar dit onderwerp weer tegen.

In een wereld waarin de scam met de naam klimaatverandering voortdurend wordt aangevoerd als zogenaamd de grootste bedreiging voor onze toekomst, lijkt de Harvard Political Review (HPR) een nieuwe dimensie aan de waanzin toe te voegen: het normaliseren van geo-engineering als oplossing voor een probleem dat velen betwisten of zelfs geheel als kunstmatig beschouwen. In een recent artikel beschrijft HPR de mogelijkheid van solar geo-engineering als een technologie die de mensheid tijd kan kopen om de vermeende "klimaatcrisis" te bestrijden. Maar wat gebeurt er werkelijk achter de schermen, en wie heeft hier baat bij?

De mythologie van de klimaatcrisis

De kern van de klimaathoax is de aanname dat de aarde zich in een staat van ongekende noodtoestand bevindt door menselijke uitstoot van broeikasgassen. Dit fabelachtige narratief, dat wordt aangedreven door instellingen zoals de Verenigde Naties, de Europese Unie en prominente universiteiten, dient een specifiek doel: het rechtvaardigen van ingrijpende, demonische beleidsmaatregelen en technologische experimenten die anders onacceptabel zouden zijn.

Het artikel van de HPR draagt bij aan deze mythe door alarmistische taal te gebruiken zoals "onomkeerbare kantelpunten" en "zesde massa-extinctie". Dit soort retoriek wekt angst op en zet de publieke opinie onder druk om drastische maatregelen te accepteren, zonder dat er ruimte is voor kritische vragen over de juistheid van de onderliggende wetenschappelijke aannames. Bijvoorbeeld, hoe betrouwbaar zijn de klimaatmodellen die deze rampzalige voorspellingen doen? Het antwoord: Niet! Waarom worden natuurlijke factoren zoals zonneactiviteit en oceaanstromingen grotendeels genegeerd in het debat? Het antwoord: “Komt ons niet uit!”

Solar geoengineering: een Trojan Horse voor totale controle

Het idee van solar geo-engineering, ook wel solar radiation management (SRM) genoemd, wordt gepresenteerd als een innovatieve oplossing om de planeet af te koelen door zonlicht terug de ruimte in te kaatsen. Een van de voorgestelde methoden is stratosferische aerosolinjectie (SAI), waarbij zwaveldioxide in de stratosfeer wordt gebracht om het effect van vulkanische uitbarstingen na te bootsen. Wat HPR echter niet benoemt, is dat deze technologieën gepaard gaan met immense risico's en ethische vraagstukken, waaronder:

• Weerpatronen manipuleren
  SAI kan leiden tot verstoringen van regionale weerpatronen, zoals verminderde neerslag in bepaalde gebieden, wat landbouw en drinkwatervoorziening ernstig kan schaden.

• Ozonlaag vernietigen
  Het injecteren van zwaveldeeltjes kan bijdragen aan de verdere afbraak van de ozonlaag, waardoor de aarde kwetsbaarder wordt voor schadelijke UV-straling.

• Acidificatie
  Het proces kan zure regen veroorzaken, wat ecosystemen en infrastructuur aantast.

• Terminationshock
  Als SAI plotseling zou stoppen, kan dit leiden tot een abrupt counter-effect dat catastrofaal is voor de natuur en de mens.

Hoewel deze risico's door HPR worden genoemd, wordt de nadruk gelegd op het vermeende potentieel van geo-engineering om ‘tijd te winnen in de strijd tegen klimaatverandering’. Dit is niets minder dan een gevaarlijk spel met het leven op aarde, waarbij de mensheid wordt gebruikt als proefkonijn voor experimenten die nauwelijks worden begrepen.

De belangen achter geo-engineering

Wie heeft er baat bij de ontwikkeling van geo-engineering? Het antwoord ligt in de machtige coalities van overheden, bedrijven en academische instellingen die aanzienlijke controle willen uitoefenen over natuurlijke systemen. Door het sprookje over ‘klimaatverandering’ als een existentiële bedreiging te positioneren, kan geo-engineering worden gebruikt als een instrument voor geopolitieke dominantie.

Het artikel van HPR vermeldt bijvoorbeeld de controverse rond "Making Sunsets," een startup die zonder toestemming SAI-experimenten uitvoerde in Mexico. Hoewel dit wordt afgedaan als een incidenteel geval van roekeloosheid (yeah right), is het in werkelijkheid een indicatie van de manier waarop private bedrijven, vaak gefinancierd door machtige elites, experimenteren met technologieën die enorme implicaties hebben voor de mensheid.

De rol van Harvard en andere elites

Harvard’s betrokkenheid bij projecten zoals SCoPEx (Stratospheric Controlled Perturbation Experiment) toont aan hoe academische instellingen een sleutelrol spelen in het promoten van controversiële technologieën. SCoPEx werd uiteindelijk geannuleerd na publieke protesten, maar het laat zien hoe elites proberen experimenten te rechtvaardigen met het argument dat we “mogelijk tijd nodig hebben” om klimaatverandering tegen te gaan.

Het probleem is echter dat Harvard en vergelijkbare instellingen worden gefinancierd door dezelfde groepen die profiteren van klimaatbeleid en technologieën zoals geo-engineering. Dit roept vragen op over belangenverstrengeling en de objectiviteit van hun onderzoek. Is hun doel werkelijk om de aarde te redden, of gaat het om het controleren van natuurlijke hulpbronnen en het centraliseren van macht?

Van moratorium naar massale acceptatie

Hoewel er momenteel een zogenaamd de facto moratorium is op grootschalige geo-engineering, roept de aanhoudende maandenlange bewolking en de opkomst van afwijkende weerpatronen wereldwijd vragen op. Deze verschijnselen zijn absoluut een aanwijzing dat geo-engineering al grootschalig wordt toegepast. Het gebrek aan transparantie rondom deze technieken versterkt het vermoeden dat er meer speelt dan publiekelijk wordt toegegeven.

Het Verdrag inzake Biologische Diversiteit, dat zogenaamd wide spread geo-engineering onder dwang moet houden, is slechts een tijdelijk verdrag om aan te geven dat er nog geen sprake is van wereldwijde weersmanipulatie. Echter, zodra de publieke opinie voldoende is gemanipuleerd door angstzaaierij en alarmistische, gefabriceerde rapporten, zullen overheden en bedrijven geo-engineering presenteren als een onvermijdelijke oplossing. Door een combinatie van propaganda, crisiscreatie en gecontroleerde oppositie, wordt de weg geplaveid voor de massale acceptatie.

Het echte gevaar achter de agenda

De klimaatcrisis, zoals die door instellingen als Harvard wordt gepresenteerd, is een zorgvuldig geconstrueerd fake-narratief dat dient als dekmantel voor het implementeren van radicale technologieën. Deze technologieën bieden schijn oplossingen, en vergroten de afhankelijkheid van een klein aantal actoren die de macht willen hebben om het klimaat te controleren.

Het publiek moet kritisch blijven en zich afvragen wie er werkelijk baat heeft bij deze technologieën. Is het redden van de planeet echt het doel, of is het een poging om de macht te centraliseren en de mensheid te onderwerpen aan een nieuwe vorm van technocratische controle? De antwoorden liggen voor degenen die bereid zijn de retoriek van angst en schuld te doorbreken en de echte agenda te onthullen.

#geoengineering

#klimaathoax

#weermanipulatie

#technocratie

#Harvard

#geoengineering

#climatehoax

#weathermanipulation

#technocracy

#Harvard

Meer over geo-engineering:

En we blijven dit onderwerp op de voet volgen…