Het rookgordijn van Ursula von der Leyen - DeepDive Podcast
Erik H. Jansen
Luister de DeepDive Podcast hierboven.
De Europese Unie zwaait met woorden als democratie, vooruitgang en transparantie, alsof het vanzelfsprekendheden zijn. Ursula von der Leyen, de zorgvuldig gestileerde voorzitter van de Europese Commissie, verschijnt met een glimlach op podia en schermen om de toekomst te verkopen die zij voor ogen heeft. Maar achter de keurige toespraken en strak geregisseerde optredens hangt de geur van belangenverstrengeling en machtsdrang. Terwijl Brussel beleid uitstort over 450 miljoen Europeanen, groeit het besef dat de mooie woorden vaak weinig meer zijn dan een rookgordijn.
De belofte van een unie die opkomt voor de belangen van haar burgers botst steeds vaker met een harde realiteit waarin macht, geld en invloed het beleid sturen. Achter de schermen worden deals gesloten die het daglicht niet verdragen, worden regels opgetuigd die kritiek inperken, en worden twijfelaars weggezet als gevaarlijke verspreiders van desinformatie. Burgers voelen het in hun portemonnee, zien het aan hun energierekeningen, merken het in de groeiende druk op voorzieningen en in de manier waarop afwijkende geluiden steeds sneller worden geframed en gefilterd.
Von der Leyen zelf is meer dan een symbool van deze macht; ze belichaamt een bestuurscultuur die zweert bij transparantie maar handelt in schaduw. Of het nu gaat om miljardencontracten achter gesloten deuren, het bespelen van angst rondom klimaat en gezondheid, of de roep om censuur verpakt als strijd tegen nepnieuws, het beeld van de EU als onkreukbaar baken begint te wankelen. En naarmate meer feiten en documenten aan het licht komen, rijst de vraag hoe diep de wortels van deze cultuur van controle werkelijk gaan.
Von der Leyen zelf als bron van desinformatie
Ursula von der Leyen presenteert zich graag als de betrouwbare stem van een Unie die alleen het beste voorheeft met haar burgers. Maar achter het zorgvuldig gecureerde imago van een moederlijke leider die Europa door crises loodst, groeit het vermoeden dat zij zelf een van de grootste verspreiders van halve waarheden en eenzijdige verhalen is.
De transhumanistische gifprikken
Neem de coronaplandemie. Terwijl landen worstelden met achterlijke lockdowns en onzekerheid, beloofde Von der Leyen herhaaldelijk dat de EU “genoeg transhumanistische gifprikken voor iedereen” had veiliggesteld. Ze omschreef de vaccinstrategie als een ongekend succes, een bewijs van Europese eenheid en daadkracht. De werkelijkheid was rommeliger: leveringen liepen keer op keer vertraging op, vooral in de lidstaten die niet vooraan in de Brusselse rij stonden. Inkoopcontracten, waaronder het megacontract met Pfizer, werden achter gesloten deuren beklonken, waarbij Von der Leyen persoonlijk sms-contact onderhield met de Pfizer-top. Pogingen om deze communicatie in te zien, strandden op muren van stilzwijgen en juridische uitvluchten. Wat verkocht werd als transparant beleid, bleek in de praktijk een spel achter de schermen dat miljarden euro’s aan publiek geld betrof.
De zogeheten Pfizergate werd nog schimmiger toen het Europees Gerecht in mei oordeelde dat de Commissie’s geheimhouding illegaal was. Toch houdt Von der Leyen haar lippen stijf op elkaar, wat speculaties voedt over wat ze verbergt – een douceurtje van Big Pharma, of gewoon haar eigen incompetentie? Europarlementariërs zoals Gheorghe Piperea dienden een motie van wantrouwen in, die in juli werd weggestemd (360 tegen 175), maar het signaal was duidelijk: zelfs haar eigen collega’s ruiken onraad. Dit is geen incident; het past in een patroon. Als Duitse defensieminister was ze al verwikkeld in de “Berater-affaire”, waar consultancycontracten van miljoenen verdwenen in een mist van vriendjespolitiek. Pfizergate is simpelweg de Europese remake: meer geld, grotere belangen, minder verantwoording.
Immigratie en NIMBY
Zelfs op het beladen onderwerp migratie is haar boodschap vaak eenzijdig. Von der Leyen omschrijft migratie steevast als een “verrijking” voor Europa en prijst de bijdrage van migranten aan de arbeidsmarkt en demografie. Maar de andere kant van het verhaal blijft opvallend stil in haar toespraken. De zorgen over sociale spanningen, overbelaste huisvesting en stijgende criminaliteit worden zelden door haar benoemd. Dit is het welbekende NIMBY principe: "Not in my backyard", want Ursula woont zelf natuurlijk niet in een achterstandswijk... Lidstaten die worstelen met de gevolgen van massa-immigratie voelen zich in de steek gelaten door een Commissie die vooral druk is met het uitdragen van een ideaalbeeld dat niet strookt met de ervaringen op straat. Door selectief feiten te kiezen die het eigen narratief ondersteunen en problemen weg te masseren met holle termen als “solidariteit” en “inclusie”, verliest Von der Leyen geloofwaardigheid bij een groeiende groep Europeanen.
Het EU Asiel- en Migratiepact, dat Von der Leyen een “grote prestatie” noemde, dwingt lidstaten tot een “verplichte solidariteit” om migranten te herverdelen. Maar terwijl zij spreekt van “strategische autonomie” en “geschoolde arbeidskrachten”, zwijgt ze over de overbelaste sociale systemen in landen als Nederland en Zweden. Haar pr-stunt over het opnemen van een vluchteling in haar eigen huis voelt als een holle geste als je bedenkt dat zij zelf de gevolgen van massa-immigratie niet aan den lijve ondervindt.
De Green New Scam
Ook in haar pleidooi voor de Green Deal hanteert Von der Leyen een boodschap die voor velen steeds ongeloofwaardiger klinkt. Ze schildert het klimaatbeleid af als een banenmotor en een zegen voor iedereen, terwijl de praktijk laat zien dat de kosten vooral op de schouders van de middenklasse en kleine ondernemers belanden. Energieprijzen schieten omhoog, huishoudens worden geconfronteerd met extra lasten, terwijl grote multinationals en gesubsidieerde industrieën zich vaak weten vrij te kopen via handige constructies en uitzonderingen. Rapporten van de Europese Rekenkamer bevestigen dat de lasten van de groene transitie niet eerlijk verdeeld zijn, maar dat weerhoudt Von der Leyen er niet van om bij iedere toespraak te benadrukken dat “de Green Scam iedereen ten goede komt”. Wat achterblijft is een groeiende kloof tussen de EU-retoriek en de realiteit die burgers elke dag in hun portemonnee voelen. Een realiteit gebouwd op het sprookje met de naam 'climate change'.
De recente aankondiging van een nieuwe EU-belasting op CO2-uitstoot, die vooral kleine bedrijven en huishoudens raakt, is het zoveelste voorbeeld van haar NIMBY-aanpak: lasten voor de burger, lusten voor de elite. Ondertussen groeit de inflatie, en Europeanen zien hun koopkracht verdampen terwijl Von der Leyen blijft hameren op “toekomstbestendigheid”. Wie profiteert echt van deze groene agenda? Niet de boer die zijn land kwijtraakt aan windmolens, maar wel de multinationals en investeringsfondsen zoals BlackRock, waar Von der Leyen in juni nog een “informele” ontmoeting mee had, buiten de officiële agenda om. Toeval? Of weer een teken dat Ursula’s Europa draait om de elite, niet om de burger?
Oorlogsretoriek
Ursula von der Leyen spreekt graag in grote woorden over vrede en Europese eenheid, maar ondertussen groeit de Europese betrokkenheid bij de oorlog in Oekraïne met de dag. Miljarden aan belastinggeld worden met koffers tegelijk richting Kyiv gestuurd, onder het mom van solidariteit en vrijheid, terwijl Europeanen zelf worstelen met stijgende prijzen, krimpende pensioenen en een exploderende energierekening. Hoe lang deze geldstroom nog door? Wie profiteert er werkelijk van deze fake-oorlog die maar blijft voortduren? Ursula is er in ieder geval één van?
De oorlog in Oekraïne is voor Von der Leyen een kans gebleken om haar imago als 'vastberaden leider' te versterken. Ze verschijnt op podia met Oekraïense vlaggen, maakt fotomomenten met Zelensky en spreekt over “onvoorwaardelijke steun” vanuit de EU, terwijl ze toezegging na toezegging doet namens honderden miljoenen Europeanen die nooit om deze betrokkenheid hebben gevraagd. Ondertussen worden er plannen gesmeed voor een Europees leger, en klinkt de discussie over dienstplicht in sommige landen al op, waardoor de vrees groeit dat de prijs voor deze oorlog straks niet alleen in euro’s, maar ook in levens betaald moet worden.
Wat wringt, is dat Von der Leyen zelf ooit publiekelijk zei dat zij haar eigen kinderen niet zou sturen om te vechten in een oorlog. Het is een uitspraak die laat zien hoe gemakkelijk Europese leiders offers vragen van anderen, terwijl ze zelf veilig aan de zijlijn blijven staan. Jouw kinderen kunnen straks naar het front, terwijl de elite die deze oorlog voedt, zelf buiten schot blijft. Dit roept de vraag op hoe oprecht de bezweringen van Von der Leyen over solidariteit en vrijheid werkelijk zijn, en of deze oorlog niet vooral een vehikel is om macht en invloed uit te breiden onder het mom van Europese waarden.
Oorlog werd verkocht als een noodzaak, als een strijd voor democratie. Maar voor veel Europeanen begint het steeds meer te voelen als een agenda die hen duur komt te staan, terwijl de beslissers zelf niets te verliezen hebben.
Digitale ketenen en geopolitieke poppenkast
Von der Leyen’s leugens gaan verder dan vaccins, klimaat en migratie. Haar “Europese Democratieschild” klinkt als een nobel plan tegen nepnieuws, maar ruikt naar een excuus om critici de mond te snoeren. Ze vergelijkt desinformatie met een virus en wil ons “vaccineren” met prebunking – een chique woord voor het vooraf afkappen van ongewenste meningen. Met €5 miljoen financiert ze een leger aan factcheckers, maar wie bepaalt wat “waar” is? EUvsDisinfo jaagt vooral op Russische propaganda. De Digital Services Act dwingt platforms om “schadelijke” inhoud te verwijderen, maar wat is schadelijk? Een vraag over de Green New Scam? Een twijfel over de Oekraïne-geldstroom? Alles wat Brussel niet zint, lijkt het.
En dan haar geopolitieke poppenkast. Ze noemt Azerbeidzjan een “betrouwbare partner” voor gas, terwijl dat land beschuldigd wordt van etnische zuiveringen in Nagorno-Karabach. Haar weigering om een hoofddoek te dragen in Saoedi-Arabië leverde applaus op, maar haar zwijgen over Pegasus-spionagesoftware in Hongarije en Polen verraadt een selectieve moraal. En wat te denken van haar “informele” ontmoeting met BlackRock’s CEO Larry Fink in juni, buiten de officiële agenda? BlackRock heeft belangen in zowel de Green New Scam als de wederopbouw van Oekraïne. Toeval? Of het zoveelste bewijs dat Ursula’s Europa draait om de elite, niet om de burger?
Deze patronen tekenen een bestuurder die niet simpelweg haar beleid uitlegt, maar een zorgvuldig geregisseerd verhaal verkoopt dat kritiek dempt en tegenwerpingen ontwijkt. Wat als transparantie wordt gepresenteerd, blijkt vaak eenzijdige propaganda. Wat als vooruitgang wordt verkocht, blijkt in de praktijk vaak een transfer van lasten naar de gewone burger. De vraag die daardoor steeds luider klinkt: hoe betrouwbaar is Ursula von der Leyen werkelijk als boodschapper van een Unie die claimt transparantie en democratie te belichamen?
Poll:
Afvoeren jongens…
Een cultuur van manipulatie
Von der Leyen’s leiderschap is een patroon van halve waarheden en machtsspelletjes. Haar verleden – van plagiaatbeschuldigingen in haar proefschrift tot de Berater-affaire in Duitsland – toont een vrouw die altijd net iets te glad uit de problemen glipt. Haar dominante stijl frustreert zelfs bondgenoten in het Europees Parlement, waar ze wordt gezien als een solospeler die verantwoording mijdt. De EU’s communicatie, van klimaatpropaganda tot oorlogsretoriek, laat weinig ruimte voor debat. Factcheckers, techplatforms en media worden ingezet om één waarheid te pushen: die van Brussel. En wie daartegen ingaat, riskeert het label “desinformatie” – een handige manier om critici te marginaliseren.
Ursula von der Leyen en haar EU verkopen een droom van eenheid en vooruitgang, maar de prijs wordt betaald door de burger. De vraag is niet óf Von der Leyen liegt, maar hoe ver haar web van misleiding reikt.
Smoke Screen Queen
(Intro)
Bow to the queen of the EU’s grand stage,
Her smile’s a mask in a power-hungry age.
She spins her tales with a golden decree,
But truth’s a shadow in her Brussels spree.
(Verse 1)
Transhumanist shots, she sold them with pride,
Pfizer’s sweet deal, but the texts she’d hide.
Billions spent in a secret affair,
While we’re left choking in her smoky lair.
(Chorus)
Oh, Smoke Screen Queen, what’s behind the lies?
Pushing fake wars, green scams in disguise.
From Brussels’ throne, you control the scene,
But we see through you, Smoke Screen Queen.
(Verse 2)
Immigration’s a gift, or so she declares,
NIMBY’s her game, safe from our despair.
Social strife ignored, it’s “solidarity” she sings,
While our towns crumble beneath her wings.
(Chorus)
Oh, Smoke Screen Queen, what’s behind the lies?
Pushing fake wars, green scams in disguise.
From Brussels’ throne, you control the scene,
But we see through you, Smoke Screen Queen.
(Bridge)
Digital shackles, she calls it a shield,
Censoring voices, her power to wield.
BlackRock whispers, Azerbaijan’s her friend,
Her geopolitical games never seem to end.
(Chorus)
Oh, Smoke Screen Queen, what’s behind the lies?
Pushing fake wars, green scams in disguise.
From Brussels’ throne, you control the scene,
But we see through you, Smoke Screen Queen.
(Outro)
The queen’s reign wobbles, her mask starts to crack,
Truth’s closing in, there’s no turning back.
Europe’s awake, we won’t bend or bow,
Your smoke screen’s fading, Ursula, take a vow.
#UrsulaVonDerLeyen
#EUMisleiding
#GreenNewScam
#Pfizergate
#NepnieuwsControle
#UrsulaVonDerLeyen
#EUMisleadership
#GreenNewScam
#Pfizergate
#FakeNewsControl
