Klimaatwaanzin: hoe de klimaatagenda zeewier nu wil inzetten voor een niet bestaand probleem
Erik H. Jansen
De illusie van zeewier als klimaatredder
Voorstanders van klimaattechnologie hebben een nieuwe hoop gevonden: zeewier, ook wel bekend als kelp. In het westen van Canada, bij plaatsen als Vancouver Island, heb ik zelf de reusachtige slierten van dit zeewier door het water zien deinen. Het lijkt nu dat men deze groeiende algenmassa wil inzetten om zogenaamd CO₂ uit de atmosfeer te verwijderen. De bedoeling is grootschalige zeewierboerderijen te ontwikkelen die dit “opgeslagen” koolstof tot de zeebodem laten zinken en daar voor lange tijd “vastzetten”. Echter, is dit werkelijk een werkbare oplossing voor de hoax die men klimaatverandering noemt?
De methodes om dit zogenaamde "klimaatprobleem" aan te pakken, worden steeds merkwaardiger. Terwijl bedrijven zoals Ocean Rainforest en Running Tide miljoenen ontvangen van filantropen en zelfs techgiganten zoals Microsoft, blijken de resultaten allesbehalve veelbelovend. Niet alleen worstelen ze met de kelpproductie, maar blijkt ook dat het effect op CO₂-vermindering een illusie is, zelfs al zou het theoretisch lukken.
Een zee vol onzekerheden
De idee om CO₂ door middel van kelp “vast te leggen”, kampt met fundamentele problemen. Ten eerste onttrekt kelp geen CO₂ direct uit de lucht, maar uit het zeewater. Dit betekent dat er eerst een evenwicht moet plaatsvinden waarbij het water nieuwe CO₂ uit de lucht kan opnemen. Echter, oceaanstromingen bemoeilijken dit proces aanzienlijk; waterlagen met “laag” koolstofgehalte worden vaak snel naar dieper water verplaatst, waar ze decennialang buiten bereik blijven van deze uitwisselingsprocessen. Kortom, de CO₂ die zogenaamd door de kelp vastgelegd wordt, is mogelijk nooit uit de atmosfeer gehaald, zoals wetenschapper Catriona Hurd terecht stelt: “Het idee dat dit werkt, is gewoon nonsens.”
Daarnaast verliest kelp een aanzienlijke hoeveelheid van zijn koolstof tijdens het afsterven. Onderzoek door de Amerikaanse oceanograaf Craig Carlson laat zien dat kelp na 50 dagen wel 4% van zijn massa per dag verliest, voornamelijk als opgeloste koolstof die bacteriën vervolgens afbreken tot—u raadt het al—CO₂. Dit betekent dat het daadwerkelijke CO₂-voordeel minimaal is, zelfs als alles perfect zou werken.
Ecologische schade en ‘onnodige’ kosten
Naast deze wetenschappelijke twijfels, zijn er nog andere risico’s aan dit zeewierproject verbonden. Door massa’s kelp naar de oceaanbodem te sturen, ontstaat er niet alleen verstoring in de diepten, maar ook verstikking van diepzee-ecosystemen, waar zuurstofarme gebieden kunnen ontstaan door overmatige bacteriële activiteit. De natuurlijke ecosystemen, die zich ontwikkeld hebben op de magere toevoer van voedingsstoffen, krijgen plotseling een stortvloed aan biologisch materiaal te verwerken, wat mogelijk onherstelbare schade aanricht.
Bovendien worden voor deze projecten honderden miljoenen dollar vrijgemaakt—de National Academies of Sciences raadt aan 235 miljoen te investeren, terwijl andere groepen zelfs pleiten voor 1 miljard. Dat is een duizelingwekkende som voor een niet-bewezen, twijfelachtige techniek. En dat terwijl de ecologische consequenties nog amper onderzocht zijn. Is dit werkelijk nodig, of is het slechts een dure PR-stunt voor de klimaatlobby?
The Tide of Insanity: Zeewier en de groene propaganda
Het kelp-project is een ander voorbeeld van hoe de klimaatagenda de realiteit verdraait om een fictief probleem aan te pakken. Terwijl miljoenen in deze “oplossing” worden gepompt, blijven de werkelijke voordelen vaag en de risico’s reëel. Wat ons betreft: het mag duidelijk zijn dat de hoax genaamd ‘klimaatverandering’ hier weer de boventoon voert.
Bron: Science.org
#Klimaatagenda
#ZeewierOplossing
#GroeneWaanzin
#NietBestaandProbleem
#ZeewierEnKlimaat
#ClimateAgenda
#SeaweedSolution
#GreenInsanity
#NonExistentProblem
#SeaweedAndClimate